Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Ροβινιά, η αγαπημένη μας

Είναι απείρου κάλλους και είναι η αγαπημένη παραλία όλων μας και χιλιάδων ξένων που είναι φανατικοί επισκέπτες. Τη θερινή περίοδο, δέχεται πολλούς επισκέπτες που φθάνουν εκεί από όλο τον κόσμο, αλλά και από την Κέρκυρα και τα γύρω χωριά και δια θαλάσσης από την Παλαιοκαστρίτσα και άλλες παραλίες. Είναι γνωστή στο εξωτερικό σαν ο κόλπος που μαγνητίζει. Είναι ο καλύτερος πρεσβευτής των Λιαπάδων, που προσφέρει εύσημα και επαινετικά σχόλια. Η Ροβινιά έχει την ιστορία της. Είναι μία μικρή όμορφη παραλία, στα δεξιά όπως μπαίνουμε στον όρμο των Λιαπάδων. Βρίσκεται σε απόσταση δύο χιλιομέτρων δυτικά του χωριού και χρειάζεται κάποιος 20 λεπτά να πάει με τα πόδια, ενώ το αυτοκίνητο φθάνει μέχρι την κορυφή της βίλας.
Οι λουόμενοι έχουν την τύχη να δουν την πρωτότυπη και όμορφη πλωτή καντίνα του Τάγκου και να αγοράσουν τοστ, μπίρες και αναψυκτικά.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ροβινιάς είναι η όμορφη σπηλιά της, που είναι το σήμα κατατεθέν και το σημείο αναγνώρισης από ντόπιους και ξένους. 
Η σπηλιά έχει άνοιγμα με πλάτος 6 μέτρα, βάθος 17 μέτρα και ύψος 15 μέτρα. 
Στο βάθος της γράβας προς τα δεξιά, υπάρχει ένα ανηφορικό στρατί που ανεβαίνει και βγαίνει  πάνω στο λόγγο, όπου μετά από 250 μέτρα φθάνει στην “Τρύπα του Χα”. 
Είναι το φυσικό λιμάνι για τους ψαράδες των Λιαπάδων. Είναι απάνεμο και τα πλεούμενα δεν κινδυνεύουν με κανένα καιρό. Εκεί οι ψαράδες με την αρμύρα της θάλασσας, βγάζουν τα ψάρια τους, μπαλώνουν τα δίχτυα τους και καλαφατίζουν τις βάρκες τους.
Ο τράφος της Ζαργάνας, συμπληρώνει τη μικρή ιστοριούλα για τη Ροβινιά μας.

“Η βίλα του Λόρδου”
“Η βίλα του Λόρδου” -όπως επικράτησε να λέγεται- είναι μία άσπρη βίλα που δεσπόζει στο μικρό κόλπο της Ροβινιάς. 

Ο Christopher Grey Tennant, ήταν ένας Σκωτσέζος ευγενής, ο οποίος επισκέφθηκε τη Ροβινιά στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και έκτοτε έμεινε για όλη του τη ζωή ερωτευμένος μαζί της. Αναφέρεται ως Λόρδος, είχε όμως προηγουμένως τον τίτλο του 2ου βαρόνου του Glenconner. 
Ήταν ζωγράφος και θεώρησε την Ροβινιά το καλύτερο μέρος για να ζωγραφίσει. Πολλές φορές πήγαινε με το σκάφος του στις δυτικές παραλίες -κυρίως στη Μυρτιώτισσα- και ζωγράφιζε θαλασσινά τοπία.
Αγόρασε το κτήμα στην Ροβινιά που ανήκε στα τρία αδέλφια του Μπάτιου: τον Σπύρο, τον Οδυσσέα και τον Αντώνη.
Το κτήμα αυτό έχει συνολική έκταση 16,300 τ.μ. το οποίο στην κορυφή είχε λόγγο, στη μέση ελιές και στις κάτω σκάλες αμπέλια. Η έκταση αγοράστηκε προς 35.000 δραχμές το στρέμμα  με μετρητά.
Η οικογένεια του Λόρδου αγάπησε τους Λιαπάδες και την Κέρκυρα γενικότερα και συμμετείχε ενεργά στην ανάπτυξη και την κοινωνική ζωή του χωριού. 
Ο Λόρδος ήταν κατ΄ επανάληψη Χορηγός της Φιλαρμονικής και το 1974 έδωσε χορηγία 8.000 δραχμές, σημαντικό ποσό για την εποχή εκείνη, με τα οποία ο σύλλογος αγόρασε μουσικά όργανα. 
Η σύζυγός του Ελισάβετ, ασκούσε επίσης κοινωνική πολιτική και βοηθούσε οικονομικά ανήμπορες λιαπαδίτικες οικογένειες στις οποίες έστελνε με τον Θοδωρή τον Μπάτιο, φακελάκια των 2.000 δραχμών.

Το 1963 εκδόθηκε άδεια οικοδομής από την Πολεοδομία Κέρκυρας, στο όνομα της συζύγου του Elizabeth MPowell.
Την αρχιτεκτονική  διαμόρφωση της βίλας, έκανε ο αρχιτέκτονας Σιορ Νάνες Κόλλας.
Οι οικοδομικές εργασίες, μαζί με ηλεκτρικά και υδραυλικά και μέχρι την πλήρη αποπεράτωση, διήρκεσαν δύο χρόνια από το 1964 μέχρι το 1966.
Την εργολαβία των οικοδομικών εργασιών την πήραν δύο Λακωνίτες, ο Στεφανής και ο Δημήτρης (Μίμης) Κόλλας, που είχαν απλή συνωνυμία με τον αρχιτέκτονα.
Όλα τα δομικά υλικά κατασκευής, αλλά και ηλεκτρολογικά, υδραυλικά και άλλα, μεταφέρθηκαν με πλωτά μέσα από την Παλαιοκαστρίτσα. 
Από την παραλία της Ροβινιάς μέχρι την οικοδομή, πενήντα περίπου εργάτριες –κυρίως Λιαπαδίτσες- κουβαλούσαν στο κεφάλι πέτρες, σακιά με άμμο, ασβέστη, τσιμέντα και άλλα υλικά, όπως δείχνει η παραπάνω φωτογραφία του 1964, η οποία δείχνει την εργατιά που εργάζονταν στη βίλα. Στην ιστορική αυτή φωτογραφία, φαίνονται:(Από αριστερά, πάνω σειρά: Ένας Λακωνίτης, ένας ξενοχωρίτης, η Αύρα του Ντάντου, ο Γιάννης Κανατάς από τους Λάκωνες, η Κούλα του Καπαλούπη, η Μαρία του Σάγκα, η  Βαγγελιώ του Τσαντίλου, η Αγγέλω του Γιωργούτσου, η Μήλω του Πετέν, η Νικολέτα του Μπενιαμή, η Μαρία του Γαλάνη, η Θέκλη της χήρας, η  Αγγέλω του Θεούλη. Στην κάτω σειρά: ένας δουκαδίτης,  η Αγγελίτσα του Πόλου,ο Νικηφόρος από τους Δουκάδες, ο Σπύρος ο Γούνος από τους Δουκάδες, η Αθηνά του Φασαρδεμή, η Θέκλη του Τσιρίτα,  ο Γιάννης του Δυσσέα με την τρίτσα και η Κάτε του Μπότσολου). 

Στο χώρο κτίστηκαν τέσσερα κτίρια:
1. Το κυρίως σπίτι, που είχε ισόγειο και πρώτο όροφο, με πολύ μεγάλο σαλόνι στο ισόγειο και τρεις κάμαρες με βοηθητικούς χώρους στον πρώτο όροφο.
2. Ο ξενώνας, που ήταν ισόγειο κτίσμα με δύο κάμαρες.
3. Σπίτι για το προσωπικό στο ισόγειο με δύο κάμαρες και
4. Ένα Studio με δύο κάμαρες.


Καθαριότητα. Η αύξηση του τουρισμού δημιούργησε πρόβλημα καθαριότητας του χώρου, καθώς πλαστικά μπουκάλια και κάθε είδους στερεοί ρύποι, γέμιζαν το στρατί και την παραλία. Η δυσκολία της καθαριότητας έγκειται στο γεγονός ότι η αποκομιδή πρέπει να γίνει δια θαλάσσης. Η οικογένεια του Λόρδου αγαπούσε τη φύση και φρόντιζε για την καθαριότητα του περιβάλλοντος χώρου. Υποχρέωνε μάλιστα το προσωπικό του να καθαρίζει την παραλία αλλά και τον τράφο της Ζαργάνας, από τα κάθε είδους σκουπίδια που έριχναν κάποιοι κάτοικοι του χωριού στην κορυφή του τράφου και που η βροχή τα κατέβαζε στη Ροβινιά.
Τα τελευταία 15 χρόνια, η καθαριότητα της Ροβινιάς είναι ανύπαρκτη, με μικρό ενδιαφέρον επί εποχής Δήμου Παλαιοκαστριτών, ενώ τα τελευταία χρόνια η καθαριότητα της Ροβινιάς γίνεται με απουσία του Δήμου, αλλά με έντονο ενδιαφέρον και προσωπική εργασία και ευαισθησία, από τον Μιχάλη Ρεπούλιο, τον Τάγκο, ο οποίος καθημερινά μαζεύει τα σκουπίδια και παραδίνει καθαρή τη Ροβινιά στους λουόμενους.

Η οικογένεια του Θοδωρή του Μπάτιου (Θοδωρής, Μαρία και αργότερα και τα δύο παιδιά τους Σπύρος και Νίκος), εργάστηκαν στην υπηρεσία του Λόρδου για 40 χρόνια και 5 μήνες.

Για τη Ροβινιά, η κόρη του Λόρδου Emma Tennant, η οποία είναι γνωστή λογοτέχνης, έκανε μία ειδική έκδοση που συμπεριέλαβε πολλά ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία για τους Λιαπάδες και την ευρύτερη περιοχή.

Πλήθος αναμνήσεων που ξεκινούν από την ομορφιά της παρθένας φύσης, το φιλόξενο νησί της Κέρκυρας, αλλά και το χωριό Λιαπάδες, που αγάπησε η οικογένεια του Λόρδου, την ώθησαν να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο: A House in Corfu.
Το βιβλίο αυτό που αποτελεί ύμνο για τους Λιαπάδες, με 240 σελίδες, εκδόθηκε το 2002 από τον εκδοτικό οίκο Vintage και εύκολα μπορεί κάποιος να το προμηθευτεί.
Η Emma Tennant, με ευγενική καταγωγή και με σπουδαίες λογοτεχνικές επιδόσεις, όπως αυτές καταγράφονται στη βιβλιογραφία της, στο βιβλίο αυτό αφηγείται το μύθο της Ροβινιάς, όπως τον έζησε στα νεανικά της χρόνια, αναφέροντας ανέκδοτες περιπέτειες και ιστορικά ντοκουμέντα, προσθέτοντας εύσημα για τη φιλοξενία των Λιαπάδων.


Ποιος ήταν ο Λόρδος
 Γεννήθηκε στη Σκωτία στις 14 Ιουνίου1899
 Απεβίωσε στην Κέρκυρα στις 04 Οκτωβρίου1983
 Πατέρας του ήταν ο Edward Priaulx Tennant
 Μητέρα του ήταν η Pamela Genevieve Adelaide Wyndham
 Παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο Pamela Winfred Paget στις 25/9/1925, από την οποία απέκτησε δύο παιδιά τον Collin και τον James
 Παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του Elizabeth MPowell, στις 25/03/1935, από την οποία απέκτησε την Emma, τον Tobias  και την Catherine.  

“Η βίλα του Λόρδου”, πουλήθηκε από την Elizabeth MPowell τον Αύγουστο του 2004, σε μία υπεράκτια εταιρία ρωσικών συμφερόντων με έδρα την Κύπρο. 
Λίγο πιο πέρα από τη Ροβινιά, δύο ακόμη βίλες επώνυμων ξένων, δείχνουν το ενδιαφέρον και την αγάπη για τις όμορφες παραλίες του χωριού μας:
-Ο Ελβετός κροίσος Ραϋμόνδος, λίγο έξω από το Λιμνί και
-Ο Αμερικανός Sipper, διευθυντής της ορχήστρας της Νέας Υόρκης, στην Κληματιά. Και οι δύο παραπάνω βίλες παραμένουν σήμερα κλειστές με κληρονομικές εκκρεμότητες.

Ο τράφος της Ζαργάνας.
Είναι ένα μικρό ποτάμι, που ξεκινάει από τις Μηλιές και τα Καμίνια και εκβάλει με φυσική ροή στη Ροβινιά. Δεν έχει μεγάλη απόσταση για να γίνει απειλητικό. Όμως, όταν δέχεται υπερβολική ποσότητα νερού, κατεβαίνει με δύναμη και πολύ θόρυβο. Η κοίτη του δεν καθαρίστηκε ποτέ. Ότι κάνει η φύση από μόνη της. Πολλές παλιές Λιαπαδίτσες, παίρνανε τα λίγα σκουπίδια τους και τα πέταγαν στον τράφο, με τη σιγουριά ότι θα καταλήξουν στη θάλασσα. Όμως κάποια από αυτά τα στερεά απόβλητα, “σκάλωναν”  στα τοιχώματα του ποταμιού και στένευε το πλάτος του, άρα δυνάμωνε η ορμή του. Κάποια φορά, εκεί που είναι τώρα το γιοφύρι στο δρόμο για το Λιμνί, δύο αδελφές (του Βάβυλα), πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να περάσουν το ποτάμι. Η μία κοπέλα πάτησε σε κάποια πέτρα για να περάσει απέναντι και έπεσε στο νερό. Η αδελφή της προσπάθησε να την σώσει και χάθηκαν και οι δύο. Αυτό το περιστατικό στάθηκε αιτία να ακουσθούν σχόλια για δεισιδαιμονίες.

Η τρύπα του Χα.
Δοξασίες και δεισιδαιμονίες, μιλάνε και για την τρύπα του “Χα”, με αποτέλεσμα να μην θέλει να πάει κάποιος εκεί, άλλωστε είναι δύσκολο εγχείρημα. Ωστόσο, έχουν πάει αρκετοί φυσικά. Σε απόσταση 250 μέτρα από τη Ροβινιά, η τρύπα αυτή είναι σαν ένα πηγάδι που δεν φτιάχτηκε από ανθρώπινα χέρια. Έχει ύψος 20-30 μέτρα και από πάνω δεν βλέπεις νερό ή θάλασσα. Όταν ρίξεις όμως μία πέτρα, ακούς το θόρυβο ότι πέφτει στη θάλασσα.
Μπαίνει κανείς μέσα, μόνο κολυμπώντας και με αρκετό μακροβούτι και αυτό το έχουν κάνει πολλοί δύτες στο παρελθόν.

ΠΗΓΗ: Τα προσωπικά στοιχεία του Λόρδου, αντλήθηκαν από ΕΔΩ, ενώ τις υπόλοιπες πληροφορίες, τις διηγήθηκαν ο Θοδωρής Μάζης Μπάτιος στις 6 Οκτωβρίου 2015 και ο Μιχάλης Ρεπούλιος, ιδιοκτήτης της καντίνας που μας έδωσε και τη φωτογραφία της καντίνας στις 10 Οκτωβρίου 2015.



© Δημήτρης Ρεπούλιος, Ιστορικός Ερευνητής, Λιαπάδες, Κέρκυρα, Ελλάδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου